Bieżące (9)

Przegląd wybuchów wulkanicznych,

krajowych i zagranicznych

Telegram z Sodomy

Prawie rok temu, w listopadzie 2014, na długo przed afrykańsko-azjatycką inwazją Europy, SAPN, przedsiębiorstwo zarządzające autostradami prowadzącymi z Paryża do Normandii, zmuszone było zamknąć parking w Epone, położony przy autostradzie A13 Paryż-Caen, w związku z inwazją sodomitów, migrantów z jakby zupełnie innej przestrzeni (*).

 A ty gdzie pracujesz? - w MFW (**).

 

Wyjaśnienie: samochody, toalety i otaczające parking krzaki stały stały się miejscem całodobowych cielesnych uniesień sodomitów i wymiany usług seksualnych. Ze ścian należało usuwać pedalskie graffiti, a z asfaltu i trawników - porzucone prezerwatywy.

Naturalnie, decyzja SAPN spotkała się z protestami ze strony użytkowników - koneserów punktu "D" i amatorów zapachu "G".

Nie ma powodu, aby polskie autostrady uniknęły opisanej inwazji, zwłaszcza jeśli trasa  którejś z nich przebiega niedaleko Słupska. Moje obawy nie mają, naturalnie, żadnego związku z osobą chwilowego burmistrza tego miasta, ale w końcu bywa, że "noblesse oblige niedokładnie", czyli nie samego szlachcica, tylko jego poddanych i zwolenników, oraz że istnieją miejsca o tajemniczych promieniowaniach, kompletnie niewytłumaczalnych z punktu widzenia współczesnej fizyki i weterynarii.

Sukcesów w ewakuacji parkingów nie da się przy tym zagwarantować - tak ostatnio przed sodomią zgina się każde kolano, ziemskie i niebieskie (niestety).

(*) Kilka miesięcy później parking został od nowa otwarty, nafaszerowany jednak kamerami, policją i obietnicą ponownego zamknięcia w razie skarg ludzi, zmuszonych do zasłaniania dzieciom oczu przed ekshibicjonistami i wyczynami włochatych kochanków na żywo.

(**) MFW (Międzynarodowy Fundusz Walutowy)

Bitwa o Anglię

Calais. Zła wiadomość dla mediów i polityków - wśród atakującej Eurotunel setki "uchodźców" kobiet i dzieci nie stwierdzono. Podający informację o blokadzie tunelu, politycznie poprawny L'Express, doskonale wie, że terminu "uchodźcy" należy użyć tylko wtedy, gdy na obrazku widać kobiety i dzieci; stąd w swoim artykule mówi wyłącznie o "migrantach", skądinąd "skrajnie zorganizowanych" (extrêmement organisés).

Migrantów, skłonnych do bitwy o Eurotunel, było dokładnie 113. Czarni wojownicy wdarli się do podziemi w nocy, przebiegli 15 km i stawili opór aż do 10 rano, kiedy to pociągi mogły od nowa ruszyć. Nikt nie poległ na polu walki, rannych było 7 migrantów i 3 białych rasistów w obozie sił porządkowych. Nic redakcji "Bieżących" nie wiadomo o aresztowaniach, nawet wśród obecnych na placu boju anarchistów z organizacji No Border, którzy w każdym godnym respektu kraju powinni znaleźć się pod kluczem, a klucz w wodzie.

Mieć kłopoty z resortem sprawiedliwości nie jest łatwo. Niektórzy na Zachodzie myślą, że wystarczy podpalić dziesięć samochodów, zgwałcić staruszkę, zdewastować cmentarz katolicki albo pobić białego. Tymczasem, żeby trafić pod pręgierz albo do lochu, o wiele prościej jest publicznie protestować przeciwko "małżeństwu" każdego z każdym, albo obrazić małpę przez porównanie jej do czarnej pani minister w socjalistycznym rządzie.

Ta morda, ach ta morda...

Zachciało się Węgrom brać udział w Targach Książki w Szwecji. Nasi bratankowie naiwnie myśleli, że chodziło o książki, zwłaszcza, że byli głównymi gośćmi.

Tymczasem mowę inauguracyjną wygłosiła tam urodzona w Moskwie, w rodzinie żydowskiej, niejaka Мари́я Алекса́ндровна Ге́ссен, która zwiała do Stanów, w których jest obecnie znana jako aktywistka LGBT, ksywa Masha Gessen (kto zrozumie, dlaczego Gessen otwierała targi w Szwecji, niech sobie wypisze dyplom uznania na papierze toaletowym i zawiesi tam, gdzie został wypisany).

Uwaga, "Masha" to imię żeńskie.

W swojej mowie, widoczna na fotografii Masha Gessen tak wydarła się na Węgrów, że ich delegacja była zmuszona unieść się z krzesełek i sobie pójść. Wszystko odbyło się w obecności szwedzkiej minister "Kultury i Demokracji" i ministra Kultury Islandii.

Z wycia Mashy Gessen dało się wyłowić stwierdzenie ogólne, że "Węgry mają rząd agresywny, rewizjonistyczny i w gruncie rzeczy neonazistowski", oraz obserwację szczególną, że" na Węgrzech jest wiele pozostałości po Rosji, w postaci mafijnego charakteru władzy, pod którą Romowie i homoseksualiści żyją w stanie oblężenia".

Aczkolwiek dokonałbym w niej pewnych korekt językowych i faktograficznych, to jednak ani bym myślał odcinać się od wypowiedzi p. Jerzego Wkurzaka, który w rozmowie telefonicznej oświadczył mi, co następuje: "Kurna, duma mię wzbiera jak pomyślę, że tym gnojkom Szwedom wpierdoliliśmy w Potopie, znaczy w drugiej części Trylogii Hendryka Sienkiewicza. Niech żyje Stefan Orban i Viktor Batory, król nasz węgierski kochany!".

Jako imam, nic tu ni mam

François Couteil, w swojej rubryce Le Charivari de la semaine (Minute, 28 września 2015) informuje, że odkrył zaletę w duecie francusko-niemieckim. Otóż "Flanflan" (prezydent Hollande) oświadczył, że w Maroku (prawdopodobnie na koszt francuskiego podatnika) odbędą swoje studia imamowie z gatunku umiarkowanego. 

Po nauce w Maroku, czekać ich będzie jeszcze nauka na Sorbonie, gdzie dowiedzą się, o co chodzi w społeczeństwach laickich. Tak wyszkoleni, będą mogli swoim owieczkom przekazać "piękno republikańskiego i masońskiego relatywizmu".

 

Tymczasem to Niemcy są krajem, którego przyszłość jest jakby dla nich stworzona. Oraz do tego, żeby, jako świeżo upieczeni imamowie, natychmiast się tam przenieśli. Gdzie w końcu znajdą lepsze mieszkania i równie interesujące warunki pracy?!

Kup pan cegłę, a jak nie, to obraz

Z kancelarii prezydenta Komorowskiego zniknął obraz.

Nie wiem, na jakiej ścianie teraz wisi, ale trzeba zachować czujność, bo jeśli któregoś dnia pojawi się na rynku sztuki, nie powinien mieć na sobie metki z sumą przekraczającą złotych polskich 2,50.

Kto nie wierzy, niech się nie szczypie, tylko zapyta o cenę eksperta w osobie Jacka Michałowskiego, ministra we wspomnianej kancelarii. Tak jak żołnierz z pomnika Nieznanego Żołnierza był nieznany, tak nieznany był jako marchand d'art (***) ów pan minister.

 

Co mnie jednak zdumiewa, to to, że prezio Bul tapetował sobie kancelarię obrazami o tak niskiej wartości. 

Chyba, że.... 

No nie, no nie...

_________________________________

(***) marchand d'art - handlarz dzieł sztuki

Proces Kafki

Nieznany mi bliżej mieszkaniec Krakowa, podpisujący się Ernest, przysłał na adres redakcji maila ze zdjęciem białego kotka o intensywnym spojrzeniu. 

Właścicielem zwierzątka ma być jego niemiecki kuzyn o nazwisku Franz-Joseph Kafka, którego - podobno na skutek sąsiedzkiej denuncjacji - aresztowano. Od chwili aresztowania przez Bundespolizei, Kafce nie postawiono najmniejszego zarzutu, jeśli nie liczyć wtrącanych podczas każdego przesłuchania dźwięków "kici, kici, kici", po niemiecku "miez, miez, miez" (wym. mic, mic, mic).

Franz-Joseph zrazu się śmiał, ale prędko stwierdził, że nie warto, z uwagi na gwałtownie narastającą wrogość na twarzy komisarza i protokolantki.  A od kiedy Kafka pojął, że w jakiś niepojęty sposób może chodzić o jego kota, wpadł w panikę, która trwa już dwa lata. W tym czasie przepytywany był wielokrotnie o wszystkie możliwe, historyczne i bieżące aspekty swojego życia, oraz o sympatie polityczne. Dopytywano się nawet, co wie o przodkach kota, ale co też człowiek może wiedzieć o kocich marcowych miłostkach na dachu. Ostatnio złożył mu wizytę radca Ambasady Izraela (tak się przedstawił), ale do rozmowy nie doszło, bo urzędnik po wymamrotaniu nazwiska nie otworzył już ust i tylko przez dobry kwadrans się Kafce przyglądał. Rodzina próbowała wyciągnąć Kafkę za kaucją, ale jej prośba została odrzucona. O adwokacie nie ma mowy, ponieważ aresztowanemu nie postawiono jeszcze zarzutów.

W dalszej części maila, jego nadawca poprosił mnie o przedstawienie afery w "Bieżących". Chciałby mieć nadzieję, że ktoś z czytelników domyśli się, o co posądzany jest nieszczęsny Franz-Joseph Kafka i ile mu grozi.

Publikuję więc, o co mnie Ernest poprosił.

I dorzucam apel:

Drogi, zapewne oddany redakcji, polski Czytelniku, jeśli się domyślasz o co chodzi, zamknij się, bo przyjdą i po ciebie. Nie wiem za co, ale na pewno za to samo.